© Ana Ripoll (Reitora da Universidade Autónoma de Barcelona), © EL PAIS 28/05/2010.
Dun tempo para acó, todas as universidades españolas andamos obsesionadas por aparecer nos ranking internacionais máis influentes, como o de The Times ou o da Universidade Jiao Tong, de Xangai. Investigamos os indicadores que utilizan os seus creadores para saber se os podemos mellorar; acudimos a seminarios onde se nos explican as bondades dos ranking e como "coarnos" neles -como o celebrado recentemente en Barcelona co mesmo título que este artigo-, ou solicitamos a opinión de expertos para saber que facer para situar algunha universidade española entre os cen primeiras do mundo.
[...] Nos ranking de universidades non se mostra o orzamento co que contan as universidades, o número de persoal: non se explica se se goza ou non de leis de mecenado para incentivar o investimento, non se conta cal é a participación privada ou o investimento en relación co PIB. E estes datos inciden directamente na calidade. En definitiva, todo isto cuestiona o seu rigor e a súa fiabilidade
[...] É dicir, non debemos preocuparnos en exceso polos ranking, pero si traballar para beneficiarnos dos seus aspectos positivos e clarificar os seus aspectos máis discutibles. Mentres tanto, os responsables políticos han de decidir que estratexia adoptan para colocar algunhas universidades españolas entre os 100 primeiros postos dos ranking. Porque está claro que o actual modelo universitario non favorece a excelencia dos centros e, consecuentemente, a súa escalada de posicións nos ranking internacionais. Se non, como é posible que tres escolas de negocios españolas sitúense entre as 15 mellores do mundo, pero a primeira universidade española apareza no posto 200?
[...] Ao meu xuízo, chegou a hora de dar un paso adiante e cambiar. A novos retos, novas solucións. E entre elas, permítome citar dous: a conveniencia de potenciar a concentración de talento e a agregación das institucións investigadoras nas universidades que teñan unha boa conexión coa súa contorna económica e social, e a urxencia de dar un financiamento adecuado ás universidades que xa despuntan no noso país. Creo que é o empuxe que precisan as universidades para aparecer nos primeiros cen postos dos rankings internacionais. Isto significa transformar o sistema de financiamento e, se é preciso, mellorar os mecanismos de goberno para atraer talento internacional e incrementar a mobilidade de docentes, persoal de administración e estudantes.
(Versión en galego: NovaLuce)
Dun tempo para acó, todas as universidades españolas andamos obsesionadas por aparecer nos ranking internacionais máis influentes, como o de The Times ou o da Universidade Jiao Tong, de Xangai. Investigamos os indicadores que utilizan os seus creadores para saber se os podemos mellorar; acudimos a seminarios onde se nos explican as bondades dos ranking e como "coarnos" neles -como o celebrado recentemente en Barcelona co mesmo título que este artigo-, ou solicitamos a opinión de expertos para saber que facer para situar algunha universidade española entre os cen primeiras do mundo.
[...] Nos ranking de universidades non se mostra o orzamento co que contan as universidades, o número de persoal: non se explica se se goza ou non de leis de mecenado para incentivar o investimento, non se conta cal é a participación privada ou o investimento en relación co PIB. E estes datos inciden directamente na calidade. En definitiva, todo isto cuestiona o seu rigor e a súa fiabilidade
[...] É dicir, non debemos preocuparnos en exceso polos ranking, pero si traballar para beneficiarnos dos seus aspectos positivos e clarificar os seus aspectos máis discutibles. Mentres tanto, os responsables políticos han de decidir que estratexia adoptan para colocar algunhas universidades españolas entre os 100 primeiros postos dos ranking. Porque está claro que o actual modelo universitario non favorece a excelencia dos centros e, consecuentemente, a súa escalada de posicións nos ranking internacionais. Se non, como é posible que tres escolas de negocios españolas sitúense entre as 15 mellores do mundo, pero a primeira universidade española apareza no posto 200?
[...] Ao meu xuízo, chegou a hora de dar un paso adiante e cambiar. A novos retos, novas solucións. E entre elas, permítome citar dous: a conveniencia de potenciar a concentración de talento e a agregación das institucións investigadoras nas universidades que teñan unha boa conexión coa súa contorna económica e social, e a urxencia de dar un financiamento adecuado ás universidades que xa despuntan no noso país. Creo que é o empuxe que precisan as universidades para aparecer nos primeiros cen postos dos rankings internacionais. Isto significa transformar o sistema de financiamento e, se é preciso, mellorar os mecanismos de goberno para atraer talento internacional e incrementar a mobilidade de docentes, persoal de administración e estudantes.
(Versión en galego: NovaLuce)