O pasado día 31 de maio, a Universidade da Coruña presentou ante o Ministerio de Educación o seu proxecto “Tecnoloxías para a sustentabilidade económica, social e ambiental”, dentro dá convocatoria de Campus de Excelencia Internacional (CEI) correspondente a convocatoria de 2010. Esta presentación é resultado dun longo proceso desenvolvido pola UDC con rigor e seriedade, que fixo que a UDC decidise, cremos que con bo criterio, non presentarse de présa e correndo á primeira convocatoria que tiña cabida para poucas universidades (5) e de gran tamaño. A UB, que ten un tamaño superior a todo o SUG xunto, necesitou unirse coa UPC para poder obter o selo e a USC obtén una credencial únicamente de un ano e de carácter rexional. Ao longo deste proceso tentouse ter en todo momento informada á comunidade Universitaria: As liñas mestras do CEI foron presentadas polo reitor no Consello de Goberno, no Claustro celebrado o 16 de abril, o CEI foi un dos eixos que motivaron as visitas aos centros desenvolvidos polo equipo de goberno aos centros da UDC que se desenvolveron ao longo destes meses para permitir unha información directa do Equipo de Goberno á comunidade Universitaria, etc.. Antes da presentación pública o reitor informou a toda a comunidade universitaria das liñas básicas da proposta. A información debeu ser adecuada xa que até un membro destacado da oposición recoñece na prensa que se decatou antes como profesor universitario que como cargo público, como cremos que debe ser. As solicitudes de CEI son proxectos estratéxicos, de longa duración, e relacionados co desenvolvemento futuro da Universidade. Son unha etiqueta xa que o financiamento adicional que se podería obter é en forma de créditos reembolsables que representan unha pequena parte do custo do proxecto total. Non é un proxecto de equipo, é un proxecto de Universidade. Por tanto son de desenvolvemento institucional e de integración das institucións universitarias nos seus ámbitos económico-social no que se atopa e ao que serven. Este feito pon de relevo a temática elixida pola UDC xa que permite o desenvolvemento equilibrado da UDC do futuro dunha forma transversal e integradora de todos os campos de coñecemento nos que é competitiva nosa universidade. A Universidade puxo do seu parte todo o necesario para obter a etiqueta de CEI, un proceso altamente competitivo. Esperemos, polo ben da UDC, que o resultado poida ser favorable, e se non seguiremos traballando na mellora da UDC.
11 jun 2010
9 jun 2010
A lexítima crítica e a función institucional
Non seremos nós, que o sufrimos co anterior equipo, os que valoremos ou impidamos as críticas, cada un ten o dereito de opinar libremente o que queira e polos medios que considere oportuno. É máis, o actual equipo reitoral da UDC pon á súa disposición os sistemas de comunicación cos membros da comunidade Universitaria. Cando chegue o momento, serán contestadas e terán que ser defendidas ante a comunidade Universitaria.
O que se non esta tan claro é a necesaria separación entre as opinión persoais e a función institucional que se desempeña. En reiteradas ocasións aparecen na prensa e noutros medios declaracións realizadas como representante de institucións, responsables de funcións tan importantes como as da ACSUG, na que expresan as súas opinións, case sempre críticas e demagóxicas, cara ao actual equipo reitoral e mesmo personalizan, como portavoz, un grupo de oposición.
Sobre todo cando se ocupa un cargo nunha institución, de gran importancia como Garante Externo de Calidade do SUG, que ten a “misión fundamental de contribuír á mellora dá calidade do Sistema Universitario de Galicia (SUG), para ou cal se levan a cabo accións de elaboración de informes, avaliación, certificación e acreditación dás actividades que desenvolven as universidades galegas”.
O propio código ético da Axencia establece que debe ser “referente canto á garantía de calidade das institucións de educación superior do SUG”, e debe ser “recoñecida en Galicia, España e a nivel internacional pola súa independencia, transparencia e credibilidade. Para levar a cabo ou seu labor de nexo entre as universidades galegas, outras institucións e axentes sociais dun xeito eficiente, é fundamental que a ACSUG teña credibilidade e recoñecemento en todas as súas accións”. Están suxeitos a este código ético todolos membros e “en particular ou director ou directora da axencia”.
¿Que credibilidade terán os informes e avaliacións da ACSUG sobre a UDC? Non se pode ser unha cousa pola mañá e pola tarde outra distinta. Criticas todas, pero as institucións deben estar ao servizo da sociedade e non ser utilizadas para intereses particulares de quen as serven temporalmente. Se os intereses son incompatibles, elixir.
O que se non esta tan claro é a necesaria separación entre as opinión persoais e a función institucional que se desempeña. En reiteradas ocasións aparecen na prensa e noutros medios declaracións realizadas como representante de institucións, responsables de funcións tan importantes como as da ACSUG, na que expresan as súas opinións, case sempre críticas e demagóxicas, cara ao actual equipo reitoral e mesmo personalizan, como portavoz, un grupo de oposición.
Sobre todo cando se ocupa un cargo nunha institución, de gran importancia como Garante Externo de Calidade do SUG, que ten a “misión fundamental de contribuír á mellora dá calidade do Sistema Universitario de Galicia (SUG), para ou cal se levan a cabo accións de elaboración de informes, avaliación, certificación e acreditación dás actividades que desenvolven as universidades galegas”.
O propio código ético da Axencia establece que debe ser “referente canto á garantía de calidade das institucións de educación superior do SUG”, e debe ser “recoñecida en Galicia, España e a nivel internacional pola súa independencia, transparencia e credibilidade. Para levar a cabo ou seu labor de nexo entre as universidades galegas, outras institucións e axentes sociais dun xeito eficiente, é fundamental que a ACSUG teña credibilidade e recoñecemento en todas as súas accións”. Están suxeitos a este código ético todolos membros e “en particular ou director ou directora da axencia”.
¿Que credibilidade terán os informes e avaliacións da ACSUG sobre a UDC? Non se pode ser unha cousa pola mañá e pola tarde outra distinta. Criticas todas, pero as institucións deben estar ao servizo da sociedade e non ser utilizadas para intereses particulares de quen as serven temporalmente. Se os intereses son incompatibles, elixir.
3 jun 2010
Os 'ranking' universitarios, debemos preocuparnos?
© Ana Ripoll (Reitora da Universidade Autónoma de Barcelona), © EL PAIS 28/05/2010.
Dun tempo para acó, todas as universidades españolas andamos obsesionadas por aparecer nos ranking internacionais máis influentes, como o de The Times ou o da Universidade Jiao Tong, de Xangai. Investigamos os indicadores que utilizan os seus creadores para saber se os podemos mellorar; acudimos a seminarios onde se nos explican as bondades dos ranking e como "coarnos" neles -como o celebrado recentemente en Barcelona co mesmo título que este artigo-, ou solicitamos a opinión de expertos para saber que facer para situar algunha universidade española entre os cen primeiras do mundo.
[...] Nos ranking de universidades non se mostra o orzamento co que contan as universidades, o número de persoal: non se explica se se goza ou non de leis de mecenado para incentivar o investimento, non se conta cal é a participación privada ou o investimento en relación co PIB. E estes datos inciden directamente na calidade. En definitiva, todo isto cuestiona o seu rigor e a súa fiabilidade
[...] É dicir, non debemos preocuparnos en exceso polos ranking, pero si traballar para beneficiarnos dos seus aspectos positivos e clarificar os seus aspectos máis discutibles. Mentres tanto, os responsables políticos han de decidir que estratexia adoptan para colocar algunhas universidades españolas entre os 100 primeiros postos dos ranking. Porque está claro que o actual modelo universitario non favorece a excelencia dos centros e, consecuentemente, a súa escalada de posicións nos ranking internacionais. Se non, como é posible que tres escolas de negocios españolas sitúense entre as 15 mellores do mundo, pero a primeira universidade española apareza no posto 200?
[...] Ao meu xuízo, chegou a hora de dar un paso adiante e cambiar. A novos retos, novas solucións. E entre elas, permítome citar dous: a conveniencia de potenciar a concentración de talento e a agregación das institucións investigadoras nas universidades que teñan unha boa conexión coa súa contorna económica e social, e a urxencia de dar un financiamento adecuado ás universidades que xa despuntan no noso país. Creo que é o empuxe que precisan as universidades para aparecer nos primeiros cen postos dos rankings internacionais. Isto significa transformar o sistema de financiamento e, se é preciso, mellorar os mecanismos de goberno para atraer talento internacional e incrementar a mobilidade de docentes, persoal de administración e estudantes.
(Versión en galego: NovaLuce)
Dun tempo para acó, todas as universidades españolas andamos obsesionadas por aparecer nos ranking internacionais máis influentes, como o de The Times ou o da Universidade Jiao Tong, de Xangai. Investigamos os indicadores que utilizan os seus creadores para saber se os podemos mellorar; acudimos a seminarios onde se nos explican as bondades dos ranking e como "coarnos" neles -como o celebrado recentemente en Barcelona co mesmo título que este artigo-, ou solicitamos a opinión de expertos para saber que facer para situar algunha universidade española entre os cen primeiras do mundo.
[...] Nos ranking de universidades non se mostra o orzamento co que contan as universidades, o número de persoal: non se explica se se goza ou non de leis de mecenado para incentivar o investimento, non se conta cal é a participación privada ou o investimento en relación co PIB. E estes datos inciden directamente na calidade. En definitiva, todo isto cuestiona o seu rigor e a súa fiabilidade
[...] É dicir, non debemos preocuparnos en exceso polos ranking, pero si traballar para beneficiarnos dos seus aspectos positivos e clarificar os seus aspectos máis discutibles. Mentres tanto, os responsables políticos han de decidir que estratexia adoptan para colocar algunhas universidades españolas entre os 100 primeiros postos dos ranking. Porque está claro que o actual modelo universitario non favorece a excelencia dos centros e, consecuentemente, a súa escalada de posicións nos ranking internacionais. Se non, como é posible que tres escolas de negocios españolas sitúense entre as 15 mellores do mundo, pero a primeira universidade española apareza no posto 200?
[...] Ao meu xuízo, chegou a hora de dar un paso adiante e cambiar. A novos retos, novas solucións. E entre elas, permítome citar dous: a conveniencia de potenciar a concentración de talento e a agregación das institucións investigadoras nas universidades que teñan unha boa conexión coa súa contorna económica e social, e a urxencia de dar un financiamento adecuado ás universidades que xa despuntan no noso país. Creo que é o empuxe que precisan as universidades para aparecer nos primeiros cen postos dos rankings internacionais. Isto significa transformar o sistema de financiamento e, se é preciso, mellorar os mecanismos de goberno para atraer talento internacional e incrementar a mobilidade de docentes, persoal de administración e estudantes.
(Versión en galego: NovaLuce)
Suscribirse a:
Entradas (Atom)